วาโย อมรเทพ กับมหาเวทย์วัชระเล่ม 1 (เทอมต้น)

                                                                 บทนำ
                                             วิทยาลัยเวทย์มนตร์ศาสตร์ นารายณ์นิรมิต
                                            อาจารย์ใหญ่ ศาสตราจารย์ทักษะ ประชาบดี
 

เรียน คุณวาโย  อมรเทพ

        เรามีความยินดีที่จะแจ้งให้คุณทราบว่า วิทยาลัยเวทย์มนตร์ศาสตร์ นารายณ์นิรมิต รับคุณเข้าศึกษาต่อในระดับชั้น ปี 5 ในกรณีของคุณเป็นกรณีพิเศษ ทางวิทยาลัยจะส่งศาสตราจารย์ สิงขร อุดมพฤกษา มารับคุณและเป็นผู้ให้คำแนะนำต่าง ๆ ในการศึกษาที่วิทยาลัยเวทย์มนตร์ศาสตร์ นารายณ์นิรมิต
        วิทยาลัยเปิดเรียนวันที่ 13 พฤษภาคม ทางกระทรวงเวทย์มนตร์ได้จัดรถมารับคุณในเที่ยงคืนของวันที่ 12 พฤษภาคม นี้ 
                                                                                    ขอแสดงความนับถือ
                                                                                     ลักษมี   ธเนศสุนทรี
                                                                              (ศาสตราจารย์ลักษมี  ธเนศสุนทรี)
                                                                                         รองอาจารย์ใหญ่

วาโย อมรเทพ เด็กหนุ่มวัยเข้าย่าง 15 ปี ยืนอ่านจดหมายที่หน้าบ้านบรรณศาลา ในเวลากลางดึกสนิท ที่หน้าบ้านมีรถลีมูซีนคันหรูจอดไว้หน้าบ้านมี พ่อมดหนุ่มใหญ่คนหนึ่งใช้ไม้กายสิทธิ์ เสกหีบสัมภาระต่างๆ ลงท้ายรถ
 “วาโย ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” พ่อมดหนุ่มใหญ่ในชุดเสื้อคลุมสีเทาผูกผ้าพันคอลายตารางหมากรุกสีดำขาว ถามขึ้น
“เรียบร้อยแล้วครับ ศาสตราจารย์ กระเป๋าเสื้อผ้า ผมได้ใช้คาถาย่อขนาดเก็บในเป้เรียบร้อยแล้วครับ” เด็กหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดง กางเกงยีนส์ขายาวรองเท้าผ้าใบ ตอบ
“ อา เหมือนเราพร้อมจะไปแล้ว เสียดายที่ไม่มีเวลาที่จะสอนคาถาเพิ่มเติมนะ แต่เธอต้องจำคาถามา แล้วสินะ” ศาสตราจารย์สิงขร กล่าว
“ครับ อาจารย์ “ เด็กหนุ่มตอบฉะฉาน ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
“ ดี อย่างน้อย เธอก็ยังใช้ไม้กายสิทธิ์ของพ่อเธอ เธอตอบสนองไม้ของพ่อเธอเหมือนกับเธอเป็นเจ้าของไม้มาก่อน” 
วาโยมองที่ไม้กายสิทธิ์ขนาด 12 นิ้วสีขาวในมือ 
“ขอบคุณครับ อาจารย์สิงขร ผมยังเชื่อว่าเวลานี้พ่อภูผายังอยู่กับผมตลอด ผมดีใจที่อาจารย์มาหาผมก่อนเปิดเทอม”
          บริเวณหน้ารถลีมูซีมของกระทรวงเวทย์มนตร์ มีชายสูงวัยคนหนึ่งปรากฎกายหน้ารถ เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลคลุมชุดสูทที่เข้าชุดกัน ผมเรียบแปล้สวมแว่นกรอบสีดำหนาเตอะ ท่าทางรีบร้อน ร้อนรน ได้หันหน้ามาหาสองศิษย์อาจารย์
“โอ้ คุณสิงขร” ชายในชุดเสื้อคลุมสีน้ำตาลกล่าวทักทาย
“ท่านธนาเทพ ดีใจที่คุณมาหาผมในตำแหน่งที่มั่ว ๆ ของเราจนเจอนะ”
“ผมชินกับการงมเข็มอยู่แล้วแหละ” ชายคนนั้นหัวเราะ “แต่สารภาพนะแรก ๆ นะว่าไปผิดที่อยู่ ทำเอาคนในพัทยาตกใจเป็นแถบเลย”
“แต่ก็ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ ตั้งแต่ได้รับนกฮูกจากคุณ บอกเลย"
“อย่าพึ่งพูดที่นี่ สิงขร” ท่านธนาเทพ ทำมือจุ๊ปาก
“ได้สิ งั้นเรามาคุยกันบนรถ ระหว่างการเดินทางไปวิทยาลัย นารายณ์นิรมิตนะ เรากำลังจะเปิดเทอมและมีการคัดสรรเข้าบ้าน” ศาสตราจารย์สิงขรตอบ
“ไอเดียแจ่ม ถ้าคุณและเพื่อนตัวน้อยของคุณไม่คิดค่ารถไปด้วย” ท่านธนาเทพตอบอย่างอารมณ์ดี แม้จะมีสีหน้าวิตกกังวลอยู่บ้าง
“ด้วยความยินดีครับ “ หนุ่มน้อยวาโยตอบ
“เชิญครับท่านธนาเทพ” ศาสตราจารย์สิงขรพูด แล้วทั้งหมดขึ้นรถ “ขับรถดี ๆ นะสมศักดิ์"
“นานแล้วที่ไม่ได้ไปที่นั่น คงจะได้เห็นชายฝั่งที่สวยงามอีกครั้งนะ” ท่านธนาเทพรำพึง
          รถลีมูซีนได้เคลื่อนตัวไปบนท้องฟ้าในยามเที่ยงคืน หลังรถเคลื่อนตัวไปได้ไม่นาน ก็ปรากฎเงาร่างหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีดำดังราตรีมองตามขึ้นไป
          ที่บนรถ ศาสตราจารย์สิงขรกับวาโยนั่งบนเบาะเสริม ซึ่งนั่งตรงข้ามกับท่านธนาเทพ
“ดีใจที่เจอคุณก่อนจะเดินทางไปเกาะเทวราชนะ แบบเฉียดฉิว” ท่านธนาเทพพูดขึ้น หันไปมองทางวาโย
“คุณสิงขร คุณจะไม่แนะนำเพื่อนใหม่ตัวน้อยให้ผมหน่อยหรือ” ท่านธนาเทพเอ่ยขึ้นขณะมองดูเด็กหนุ่มหน้าใสดวงตาสีดำสดใสทีนั่งอยู่ตรงข้าม
“ท่านธนาเทพ นี่คือนักเรียนใหม่ของผมเอง วาโย อมรเทพ พึ่งจะเข้าเรียนชั้นปี 5 และเป็นปีแรกของเขานะ”
“ใช่ครับ ผมกำลังจะเข้าเรียนชั้นปี 5” วาโยพูดเสริม
“วาโย นี่ท่านธนาเทพ วงศ์เทวินทร์ ผู้ช่วยรัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนตร์”
วาโย ยกมือไหว้
“อื้อ พ่อหนุ่มนี่น่าอัศจรรย์จริง ๆ “ ท่านธนาเทพกล่าวชม   "นี่คงจะเป็นนักเรียนคนแรกตั้งแต่มีวิทยาลัยเวทย์มนตร์ นารายณ์นิรมิตมา ที่เข้าเรียนช้า เท่าที่ดูแล้วเธอคงมีของดีในตัวแน่ เอ ดูจากนามสกุล ฉันรู้สึกว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้มาจากที่ไหนนะ”
“ไม่ผิดหรอกท่าน เขาเป็นลูกชายของ ภูผา อมรเทพ ที่หายสาปสูญไปจากโลกเวทย์มนต์ มา 15 ปีแล้ว” ศาสตราจารย์สิงขร ให้ข้อมูล “ตอนนี้ภูผา เขาเสียชีวิตไปแล้ว”
“มิน่า ทำไมฉันเห็นเธอแล้ว ฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเธอนัก ฉันเสียใจเรื่องพ่อของเธอนะ ถ้าไม่รังเกียจนะ ช่วยเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังหน่อยสิ” ท่านธนาเทพพูดกับวาโยอย่างมีเมตตา